Srebro jest znane nam już od najdawniejszych, starożytnych czasów. Nie tylko był stosowany w wyrobie ozdób, ale też jako środek płatniczy. Zakres technik, metod rzeźbienia w srebrze na przestrzeni wieków był ogromny. Nie sposób omówić rozmaitych stylów przewijających się poprzez kolejne epoki.
Na temat powiązaniu zawodu jubilera i złotnika ze srebrem ciekawie się wypowiedziano w książce „Srebra XV – XX wieku”:
„Im odleglejsza epoka, tym trudniej dziś przedstawić ówczesną sztukę rzeźbienia w srebrze, zanim bowiem kruszec ten stał się szeroko dostępny w Europie po odkryciu jego złóż w Ameryce, był równie rzadko spotykany jak złoto i inne metale szlachetne, a jego kształtowanie i obróbką zajmowali się tylko złotnicy.
W czasach renesansu złotnik sam dokonywał obróbki metali, sam łączył je i wzbogacał innymi elementami, takimi jak kamienie szlachetne, emalie, kość słoniowa. Słowem – musiał posiadać umiejętność stosowania wszystkich technik służących do wyrobu okazałych i zbytkowych przedmiotów.
Tymczasem na początku XVII wieku powstały odrębne dwa zawody: jubilera i złotnika tworzącego przedmioty ze srebra. Zabiegi, jakim poddawano wówczas metal, ograniczały się niemal wyłącznie do podstawowych technik znanych już w starożytności, a służących uzyskaniu przedmiotów o różnorodnym kształcie i przeznaczeniu. Zaliczano do nich: kucie, wykonywanie reliefów, cyzelowanie i rytownictwo, a więc metody, jakimi artyści posługiwali się od niepamiętnych czasów w cel u kształtowania i zdobienia metalu według własnych upodobań”.
Bibliografia:
„Srebra XV-XX wieku”
Autorzy: Dora Liscia Bemporad, Carla Cerutti, Marina Fortunat, Sergio Landi, Anna Lorena Manzetti, Daniela Mascetti, Alessandra Mazzanti